Терминот симбиоза е биолошки поим кој означува спојување на два организма и заедничко функционирање заради корист на двата или едниот организам. Во психолошка смисла симбиозата се случува кога две души стануваат едно и така заемно дејствуваат. На почетокот на романсата во љубовна врска кога заљубувањето се случува и страста е интензивна кај обата партнери велиме дека партнерите се во симбиозен однос. Тие сакаат што повеќе време да поминуваат заедно и заедно ги доживуваат “пеперутките ” во стомакот. Се разбираат без зборување или го имаат она чувство дека ја нашле сродната душа.

Двете особи се меѓузависни не само за преживување туку и добиваат емотивна поддршка еден со друг. Се додека ова повремено се случува со партнерот е во ред и потребно е да се случува за хранење, јакнење на врската, но за здрава врска потребно е и дисконектирање/одвојување од партнерот и свртување кон сопствената валидација и независност. Односно кон сопствената автономија. Секој има потреба од свртување кон себе,  кон чувствата, кон сопствените приоритети, кон доживувањето на својот селф, својата слобода итн. и тоа е всушност успешноста и уметноста во одржување на здраво партнерско функционирање.

Децата кои остваруваат симбиотски врски со родителите (прочитајте повеќе за симбиотка врска родител-дете тука )поголема е веројатноста да влезат во симбиотска партнерска врска како возрасна особа. Овие деца се пригушувани во нивниот избор и индивидуалност и растат во презависнички особи. Доживуваат сепарациона анксиозност и неспособност да се справат со фрустрациите во животот.

Може да се каже дека особата е изгубена во таквата врска. Тешко може да одговори: “Која сум?”, “Што ми е потребно?”, “Што ми се допаѓа или не ми се допаѓа?”, “Дали сакам/не сакам вечерта да излезам со партнерот? ” итн. Односно особата е изгубена со своите желби и потреби. Партнерите не работат за себе, туку за НАС. ЈАС и ТИ станува НИЕ. И често и во речникот се користи НИЕ, наместо “јас сакам. ”

Во суштина постои страв од одбивање или напуштање на партнерот и погрешно уверување дека особата не може сама да функционира. Можеби е растена во таква симбиотска врска со родителот, а може и од претходното болно искуство со претходниот партнер била напуштена, па сега се плаши да не се повтори истото сценарио и се врзува за партнерот.

Особата/партнерите го губат интересот за самостојните активности, хобија што претходно што ги правела/е и го вклучува/ат партнерот во секоја активност, излегувања само со него, секогаш е присутен во друштвото. Работите кои ги прави се со вклученост на партнерот, па дури и работи кои не ги сака, ги прави да не се почувствува партнерот навреден или осамен. Во здрава врска двајцата партнери поминуваат заедничко време со заеднички активности, стапуваат во контакт, но во овој вид врска тоа што вистински сака да го прави партнерот не го прави. Во здрава врска постои почит и слобода во изразувањето на индивидуалноста на партнерите , дури и поддршка во личниот развој, а во симбиотска врска таа е пригушена, изгубена. Тоа е така бидејќи особите имаат нецелосно доживување за сопствениот идентитет и недостаток на сопствени граници. Па така особата ќе рече: “Не можам да живеам без тебе ни една минута”, “Јас не сум никој и ништо без тебе”, “Само со тебе сум среќна”, “Не сум среќен/на ако ти не среќен/на” итн. Односно особата/особите доживуваат дека опстојувањето зависи само од врската со таа особа. И тие особи опстојуваат само во такви симбиотски врски, бидејќи во здрава врска тешко дека партнерот ќе може да ја толерира зависноста, гушењето, посесивноста од другиот партнер. Станува збор за погрешно афективно врзување, за нестабилна афективна врска проследена со паника, очај, страв особата да не го напушти и затоа сè што прави особата прави да го задоволи партнерот.

Овој однос апсолутно не е здрав однос, бидејќи нема напредување на особата/особите ни во професионален, ни во социјален, ни во личен план. Затоа особата/особите потребно е да го освести/тат таквото емоционално доживување и уверување кое е во позадина од таквото однесување и ја поткрепува искривената слика за себе. Тераписки се работи на стекнување на сопствена автономија, преку зајакнување на селфот и границите кои особата ги поставува. Работа на умеење на приближување кон партнерот, но и повремено оддалечување од него.